کاربرد پیچ مینی یا مینی ایمپلنت در ارتودنسی

مینی ایمپلنت که به آن پیچ مینی (مینی اسکرو) یا لنگر موقتی (TAD) نیز گفته میشود، یک وسیله پیچ مانند بسیار کوچک است که امروزه در درمانهای ارتودنسی به صورت گسترده مورد استفاده قرار میگیرد.

استفاده از مینی ایمپلنت در ارتودنسی روز به روز گسترده تر میشود چرا که لنگر (آنکوریج) خوبی در اختیار قرار میدهد به صورتی که میتوان براکت یا قطعات دیگر وسیله های ارتودنسی را به استخوان ثابت کرد.

مثلا بخشی از براکت به کمک مینی ایمپلنت به استخوان متصل و ثابت میشود و بخشهای دیگر با نیروی ملایمی که به آنها اعمال میشود حرکت میکنند. به این صورت موقعیت این دو بخش براکت نسبت به هم و نسبت به کل ساختارهای دهان اصلاح میشود.

لنگر یا آنکوریج یک قاعده باثبات و پایدار فراهم میکند که به کمک آن نیروی ارتودنسی را میتوان برای حرکت دادن دندانها اعمال کرد. بهترین حالت این است که لنگر در جای خود ثابت بماند و اصلا حرکتی نداشته باشد.

پیش از این که مینی ایمپلنت وارد درمان ارتودنسی شود، از لنگرهای دیگری مانند دندانهای بزرگ و محکم (معمولا دندانهای آسیاب یا نیش) یا وسیله ارتودنسی خارج دهانی یا داخل دهانی استفاده میشد. اما این لنگرها محدودیتهای زیادی دارند. مثلا دندان آسیاب هنگامی که نیروی وارد شده خیلی زیاد باشد خود حرکت میکند یا وسیله ارتودنسی که به گروهی از دندانها متصل شده تا ثابت شود نیز ممکن است باعث حرکت این مجموعه دندانها شود. با این حال هنوز هم از لنگرهای قدیمی مرسوم در شرایطی استفاده میشود.

تاریخچه مینی ایمپلنت در ارتودنسی

فرایند یکپارچگی استخوان ارتباط محکمی بین استخوان و پایه ایمپلنت برقرار میکند.

آگاهی از این پدیده به رشد سیستم ایمپلنت و استفاده از آن کمک شایانی نمود.

در سال ۱۹۹۸ اولین مینی ایمپلنت در درمان ارتودنسی به کار گرفته شد. این مینی ایمپلنتها حدود ۲ میلی متر قطر داشتند و در نواحی مختلفی در دهان کاشته میشدند تا ثبات آنها ارزیابی شود.

کاربردهای مینی ایمپلنت در ارتودنسی

مینی ایمپلنت در ارتودنسی زمانی استفاده میشود که نیاز به لنگر بسیار باثبات و پایدار و در عین حال حرکت دادن دندانهای اطراف آن باشد. سایر کاربردهای مینی ایمپلنت عبارتند از بستن فاصله بین دندانها، ایجاد فاصله بین دندانها با عقب کشیدن دندان آسیاب، اصلاح اوپن بایت یا حتی همراستا کردن یک دندان ناهمراستا

مینی ایمپلنتها را میتوان در استخوان فک ماندیبل یا ماگزیلا قرار داد. موقعیت آن میتواند در سقف دهان، فواصل بین دندانها، ناحیه زیر بینی یا بالای چانه و پشت دهان باشد.

آناتومی مینی ایمپلنتها

مینی ایمپلنت حدود ۶ تا ۸ میلی متر طول و ۱.۲ تا ۲.۳ میلی متر قطر دارد.

شکل مینی ایمپلنت یا استوانه ای است یا کمی مخروطی. برای کاشت مینی ایمپلنت باید در استخوان دریل شده یا با ضربه فرو بروند.

یک مینی ایمپلنت معمولا از سه بخش اصلی تشکیل شده است:

سر مینی ایمپلنت به صورتی طراحی شده است که به قطعات مختلف مانند سیم، الاستیک، فنر مارپیچی یا قطعات دیگر بتوان آن را متصل کرد.

گردن مینی ایمپلنت به صورتی طراحی شده است که زاویه داشته باشد تا بتوان آن را در استخوان قرار داد.

بدنه مینی ایمپلنت به شکلی طراحی شده که سطح تماس با استخوان را افزایش دهد بنابراین باثبات تر باشد.

ایمپلنتهای استاندارد که بزرگتر هستند نیز ممکن است برای ارتودنسی استفاده شوند اما پس از درمان برداشته نمیشوند بلکه این ایمپلنت ها در جای خود می مانند و بعد روکش دندان یا ترمیمهای دیگر روی آنها متصل میشود.

نرخ موفقیت مینی ایمپلنت ۸۴ درصد است اما در مینی ایمپلنتهای بلندتر و یا قطورتر نتایج بهتری مشاهده میشود.

مراقبت از مینی ایمپلنت در ارتودنسی

این پیجهای کوچک که در دهان قرار داده میشوند، باید مراقبت شوند. نباید با انگشت یا زبان به آنها ضربه بزنید چرا که ممکن است ثبات آنها کاهش یابد. همچنین باید مینی ایمپلنت را پس از هر بار غذا خوردن با مسواک با ملایمت تمیز کنید و مطمئن شوید هیچ جرمی روی آنها باقی نمانده است.

ممکن است همه بیماران نتوانند مینی ایمپلنت استفاده کنند. ممکن است مینی ایمپلنت برای افرادی که سیگاری هستند یا آنهایی که به علت برخی بیماریها از نظر متابولیکی مشکل دارند یا برخی داروها را مصرف میکنند مناسب نباشد چرا که فرایند یکپارچگی استخوان در آنها ممکن است درست انجام نشود.