چسباندن براکت ارتودنسی به دندانها

فرایند چسباندن براکت ارتودنسی به دندان‌ها در ۳۰ سال اخیر تا حد قابل توجهی تغییر کرده است. علت آن بیشتر مربوط به ظهور مواد و روش‌های جدیدی است که امکان چسباندن مؤثرتر براکت به مینای دندان را فراهم می‌نماید. در سال‌های اخیر استفاده از حلقه فلزی (بند ارتودنسی) دور دندانها متداول‌تر شده است چرا که روش مؤثری برای اضافه‌ کردن ضمایم ارتودنسی است اگر چه ظاهر فلزی ناخوشایندی ممکن است داشته باشد.

در سال ۱۹۵۵ Buonocore مقاله‌ای منتشر کرد که نشان میداد ایجاد تغییرات سطحی در مینا پیش از چسباندن براکت ارتودنسی، این اتصال را محکمتر و موثرتر می سازد. در پژوهش او مشخص شد آماده سازی مینای دندان پیش از درمان باعث ایجاد تغییرات میکروسکوپی در مینا می‌شود که امکان پیوند میکرومکانیکی مواد در مینا را فراهم می‌سازد. این مفهوم بیشتر در مورد پر کردن دندان استفاده می‌شد اما بعدا در ارتودنسی نیز مورد استفاده قرار گرفت.

سطح پشتی نگین براکت ارتودنسی طراحی توری شکل دارد. هنگامی که چسب به سطح پشتی براکت و به سطح دندان مالیده میشود، ترکیب قاعده توری براکت و مینای آماده شده پیوند بسیار خوبی ایجاد میکند.

چسباندن براکت به دندان

 

مراحل چسباندن براکت ارتودنسی

  1. ابتدا دندان‌ها با خمیر بدون طعم، پولیش می‌شوند. این کار شبیه پولیش کردن دندان پس از جرم گیری است
  2. با استفاده از رترکتور یا جمع کننده گونه، گونه و لبها باز شده و دندان‌ها کاملاً در معرض دید قرار می‌گیرند
  3. دندان‌ها کنید با جریان هوا خشک می‌شوند و سپس کاندیشنر به مدت ۳۰ ثانیه به سطح جلوی دندان هان مالیده می‌شود
  4. کاندیشنر از دهان شسته شده و دوباره دندان‌ها با استفاده از مکش و جریان هوا خشک می‌شوند و بتونه به دندان مالیده میشود
  5. چسب مخصوص دندانپزشکی به سطح پشتی براکت مالیده شده و براکت بر روی دندان قرار می‌گیرد
  6. جایگاه براکت بر روی دندان با دقت تنظیم میشود و چسب اضافی برداشته میشود
  7. در صورتی که چسب باندینگ حساس به نور باشد، با تاباندن نور آبی رنگی چسب فعال و سخت میشود. برخی از انواع چسب نیازی به نور آبی ندارند.
  8. جمع کننده گونه برداشته شده و سپس سیم ارتودنسی به نگینهای براکت وصل میشود.

تمامی فرایند باندینگ براکت حدود ده تا بیست دقیقه توسط متخصص ارتودنسی زمان می برد. بخش اعظم این زمان برای تنظیم جای نگین براکت بر روی دندان و کمی از آن هم برای تاباندن نور لایت کیور صرف میشود. پیشرفتهای اخیر در تاباندن نور امکان استفاده از لامپهای ال ای دی را فراهم نموده است که طول موج کمتری دارند بنابراین در آنها مدت زمان لازم برای سخت شدن چسب کمتر است. لامپهای هالوژن قدیمی تر باید ۱۵ تا ۲۰ ثانیه برای هر دندان استفاده شوند در حالی که لامپهای ال ای دی تنها به نصف این زمان نیاز دارند. این زمان در لامپهای پلاسما از این هم کمتر شده است (حدود سه ثانیه برای هر براکت دندان).

آیا چسباندن براکت ها درد دارد؟

چسباندن براکت ارتودنسی عملی کاملا بدون درد است اگر چه شاید مدت زمان لازم برای این کار تا حدی برای بیمار آزار دهنده باشد. جمع کننده گونه برای موفقیت آمیز بودن این کار لازم است و گونه و لبها را باز کرده و در نتیجه پس از پایان کار دهان بیمار کاملا خشک میشود. لبها و گونه خیلی زود به حالت عادی باز میگردد اما خشکی دهان را باید با دهانشویه برطرف کنید. دهانشویه به برطرف شدن طعم بد دهان نیز کمک میکند.

خشکی کامل سطح دندان و محدوده درمانی در هنگام چسباندن براکت، اهمیت بسیار زیادی دارد چرا که مواد مورد استفاده برای چسباندن نگینهای براکت باید به سطح مینای کاملا تمیز و خشک بچسبند. بسیاری از مواد بتونه و برخی انواع چسب آب را تحمل میکنند (هیدروفیل) اما در صورت آلودگی بزاق کارایی آنها کاهش می یابد. پروتئین موجود در بزاق تمایل به اتصال بسیار سریع به سطح مینا دارد و لایه ای به نام پلیکل تشکیل میدهد. پلیکل در چسبیدن مینا به چسب و نگین براکت اختلال ایجاد میکند. در نتیجه سطح مینا در طول درمان باید کاملا تمیز بوده و از دسترسی بزاق و زبان و گونه و لب محفوظ بماند.

قرار دادن حلقه فلزی یا بند ارتودنسی

بند ارتودنسی (حلقه فلزی) که دور دندانهای عقبی قرار میگیرد تا ضمایم سیستم براکت و ارتودنسی را نگه دارد.

بسیاری از ارتودنتیستها حلقه فلزی دور دندانهای عقبی قرار میدهند. در گذشته استفاده از بند ارتودنسی برای دور دندانها گاهی اوقات برای تمامی دندانها انجام میشد. با وجود پیشرفتهای زیادی که در حوزه چسباندن ضمایم به دندان ایجاد شده است، ممکن است هنوز در استفاده از این روش برای دندانهای عقبی مزیتهای بیشتری وجود داشته باشد.

یک مزیت استفاده از بند ارتودنسی این است که ثبات ضمایم در این دندانهای بزرگ که بخش بسیار فعالی در دهان محسوب میشوند، افزایش می یابد. همچنین ضمایم بیشتری (مانند تیوب هدگیر) میتوان در سطح زبانی آنها وصل کرد.

فرایند قرار دادن حلقه فلزی دور دندانهای آسیاب بزرگ

  1. یک هفته قبل از این کار، با استفاده از حلقه کشی به نام جدا کننده یا سپراتور، بین دو دندان فاصله ایجاد میشود تا فضای کافی برای بند ارتودنسی فراهم شود
  2. با ایجاد فاصله کافی، جدا کننده برداشته میشود
  3. حلقه فلزی در اندازه های مختلف وجود دارد، حقله فلزی با اندازه متناسب با دندان انتخاب شده و دور دندان قرار میگیرد و همانند کمربند آن را احاطه میکند.
  4. برای جای دادن درست حلقه دور دندان، از بایت استیک استفاده میشود. هنگامی که بایت استیک در دهان قرار داشته و بیمار دهان خود را می بندد، فشار به گونه ای وارد میشود که حلقه فلزی در جای درست خود قرار میگیرد. ارتودنتیست ابتدا استیک را در جای خود قرار میدهد و سپس از بیمار میخواهد فکها را ببندد و استیک را گاز بگیرد.

پس از انتخاب بند ارتودنسی مناسب دندان، بند برداشته شده و خشک میشود. بخش داخلی آن به چسب مخصوص دندانپزشکی آغشته میشود و سپس بند دور دندان انداخته میشود. در صورتی که چسب از نوع حساس به نور باشد، نور مخصوص به آن تابانده میشود.

آیا چسباندن براکت ارتودنسی در خانه امکان پذیر است؟

به طور کلی چسباندن براکت ارتودنسی در خانه یا برداشتن ارتودنسی، به دلیل نداشتن تجهیزات و تجربه پیشنهاد نمی شود.
پس از نصب براکت توسط متخصص، در صورتی که نکات مراقبتی و بهداشت دهان را به خوبی رعایت کنید، مشکلی برای براکت ها پیش نمی آید و نیازی به چسباندن توسط شما نیست. اما اگر در مواقع اورژانسی بریس یا براکت ها دچار مشکلاتی مانند کج شدن شده یا کنده شوند، بهتر است سریعا به پزشک خود مراجعه کنید تا اقدامات لازم را انجام دهد.
در این شرایط اقدام به چسباندن، کندن یا تغییر براکت ها با ابزارهای خانه مانند موچین یا انبردست نکنید چون ممکن است برای دندان شما خطرناک باشد و باعث آسیب به دندان یا خراب شدن کلی بریس ها شود.
پس از اتمام ارتودنسی و برداشتن کامل براکت ها، برای اینکه اثر چسب از بین برود به صورت مرتب مسواک بزنید و به توصیه های متخصص گوش دهید.

۵/۵ - (۳ امتیاز)
ارتودنسی نامرئی
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها