هنگامی که نوجوانی برای کاشت یک یا چند دندان دائمی که به صورت مادرزادی رشد نکرده است به دندانپزشکی مراجعه میکند ، دندانپزشک با موقعیت چالش برانگیزی مواجه میشود ، برنامه درمانی برای بیمار نوجوان باید مناسب شرایط آتی او نیز باشد.
بیماران امروزی نیازهای ترمیمی دندانپزشکی متفاوتی نسبت به گذشته دارند، چرا که پوسیدگی دندان کمتری دارند. به همین علت نیاز به روکش کامل یا پروتز مصنوعی ثابت به ندرت اتفاق می افتد.
به جای آن، جایگزینی یک یا چند دندان با ایمپلنت و سپس روکش دندان (برای نصب بر روی ایمپلنت) رایجتر شده است.
با وجود هزینه بیشتر ایمپلنت، بیماران ایمپلنت را به انواع دیگر ترمیم و جایگزینی دندان ترجیح میدهند. بدیهیست که موفقیت درمان بستگی به همکاری بین ارتودنتیست و جراح ایمپلنت دارد.
ملاحظات اصلی در این موارد دانستن بهترین زمان درمان ارتودنسی، نحوه حفظ فضای لازم برای پس از مرحله فعال ارتودنسی و زمان مناسب برای درمان ایمپلنت است. به عبارت دیگر مهمترین نکته ای که باید در نظر گرفته شود زمان بندی درمانهاست.
دندانهای جلویی کناری ماگزیلاری (دندان لترال ) متداولترین موارد بی دندانی مادرزادی هستند و پس از آنها دندانهای عقل، دندانهای نیش دوم و دندانهای جلویی ماندیبولار در رتبه های بعدی قرار دارند.
عدم تشکیل دندانهای جلویی کناری ماگزیلاری بدون تردید موقعیتی است که بیشتر از همه موارد دیگر نیازمند جایگزینی دندان است. در گذشته گزینه های درمانی برای چنین مواردی محدود بوده و برای آن از دندان مصنوعی ثابت یا غیر ثابت و یا درمان ارتودنسی برای حرکت دادن دندانهای مجاور به سمت جای خالی دندان استفاده میشد. با این حال بستن چنین فضایی با درمان ارتودنسی عملکرد و زیبایی دندانها را کاهش میدهد.
دندانهای نیش ماگزیلاری از نظر آناتومی بسیار بزرگتر از دندانهای جلویی کناری ماگزیلاری هستند. جا به جایی سطح میانی ( مزیال) دندان نیش مستلزم برداشتن بخشی از مینای بین دندانی و نیز تغییر شکل گسترده سطوح زبانی (لینگوال)، چهره ای (فیشیال) و لبه های دندان (اینسایزال) است. به علاوه رنگ دندان نیش بسیار تیره تر از دندانهای جلویی کناری است (به نارنجی تا قهوه ای گرایش دارد). بنابراین نازیبایی نتایج درمان پس از هدایت دندان نیش به سمت جای خالی (دندانهای جلویی)، شواهد نقص مادرزادی بی دندانی را نشان میدهد. به علاوه این حرکت دادن دندانهای نیش با تغییراتی در عملکرد اکلوژن همراه است. این تغییر در بلند مدت میتواند تاثیر نامطلوبی بر مفصل گیجگاهی فکی بگذارد.
به طور خلاصه میتوان گفت امروزه این رویکرد در همه موارد قابل اجرا نیست ، امروزه ترکیب درمان ارتودنسی و ایمپلنت میتواند نتایج عملکردی و زیبایی عالی برای بیمار به همراه داشته باشد. اگر چه ترکیب این دو درمان هزینه بر و زمان بر تر از روش قبلی است اما نتایج آن از نظر زیستی محافظه کارانه و با ارزش است.
همان طور که گفته شد زمان بندی کاشت ایمپلنت برای موفقیت درمان حیاتی است. اگر ایمپلنت بیمار خیلی زود کاشته شود، همانند یک دندان آنکیلوز شده (دندان جوش خورده به استخوان) عمل خواهد کرد.
زیبایی نتایج درمان در این صورت به خطر می افتد چرا که حاشیه لثه پیرامون ایمپلنت با دندانهای مجاور همراستا نخواهد بود. بنابراین باید زمان کاشت ایمپلنت با دقت مد نظر قرار بگیرد.
