اندازه و شکل دندانها گاهی می‌توانند تا حد زیادی روی ظاهر لبخند شما بیش از زمانی که متخصص ارتودنسی از انواع بریس در طول درمان برای اصلاح طرح لبخند استفاده می‌کند، مؤثر باشند. گاهی اوقات خود دندانها باید تغییر داده شود تا بهترین نتایج ارتودنسی ایجاد گردد. تراش مینای دندان یک روش درمانی است که متخصص ارتودنسی شما ممکن است از آن برای متناسب کردن دندانها و ایجاد ظاهری بهتر استفاده کند.
دلایل انجام تراش مینای دندان
تراش دندان یک روش ساده است که در طی آن متخصص ارتودنسی شما با استفاده از ابزارهای دقیق شکل و اندازه دندان‌های شما، عمدتاً در دو طرفی که با یکدیگر در تماس هستند را تغییر می‌دهد. این عمل به سه دلیل انجام می‌شود. اولین دلیل این است که، اندازهٔ مجموعه‌های بالا یا پایین دندانها به طور طبیعی می‌توانند مشکل داشته باشند و به خوبی با یکدیگر همخوانی ندارند. دومین دلیل، شکل هر دندان است که ممکن است به مجموعه دندانها اجازه ندهد که در کنار یکدیگر قرار بگیرند. این مشکل می‌تواند روی ظاهر لبخند تأثیر بگذارد حتی اگر دندانها کاملاً فیت باشند. سومین دلیل، تراکم خفیف دندانها است که با استفاده از تراش مینای دندان می‌توان از کشیدن دندانها جلوگیری کرد.
هنگامی که دندانها اندازه‌های مناسبی دارند، مجموعه‌های بالایی و پایین‌تر مانند چرخ دنده‌ها روی یکدیگر قرار می‌گیرند. دندان‌های فک بالا به طور طبیعی عریض‌تر هستند زیرا در خارج از دندان‌های پایین قرار می‌گیرند. این حالت در هنگام مقایسه اندازه دندان‌های جلویی فک بالا و پایین، بسیار واضح است. اگر دندان‌های فک بالا بیش از حد عریض یا دندان‌های فک پایین بیش از حد باریک باشند، ممکن است یک اوربایت، تراکم دندان‌های فک بالا یا فاصله در قوس پایین وجود داشته یاشد. اگر دندان‌های فک بالا بیش از حد باریک باشند یا دندان‌های فک پایین بیش از حد عریض باشند، احتمالاً فاصله دندانها در فک بالا، تراکم دندانها در فک پایین، یا آندربایت وجود دارد. اگر قوس‌های بالا و پایین به دلیل اندازه مطابقت نداشته باشند، متخصص ارتودنسی اصطلاح اختلاف بولتون را برای بیمار به کار خواهد برد.
چگونه می‌توان اختلاف بولتون را اصلاح کرد؟
دو گزینه درمانی برای اصلاح اختلاف بولتون وجود دارد – دندانها را در قوس کوچک‌تر با استفاده از کامپوزیت، ونیر یا روکش بزرگ‌تر کنید یا اندازه دندانها را در قوس بزرگ‌تر با استفاده از روش تراش دندان کوچک‌تر کنید. در بیشتر بیماران مینای اضافی بین دندانها وجود دارد. با استفاده از ابزارهای بسیار ظریف دارای الماس جهت تراش، متخصص ارتودنسی شما می‌تواند مقادیز کمی از مینای دندان شما را تراش دهد تا دندانها ظاهر مناسب‌تری پیدا کنند. تراش مینای دندان یک روش سریع و بدون درد است که می‌تواند بدون اعمال بی حسی انجام شود. استفاده از روش تراش دندان نه تنها مشکل اندازه را حل می‌کند، بلکه یک راه حل دائمی نسبت به اضافه کردن مواد مصنوعی به دندان‌های طبیعی در قوس کوچک‌تر است.
دومین علتی که متخصص ارتودنسی شما ممکن است از تراش مینای دندان استفاده کند ممکن است در مواردی باشد که دندان‌های شما به گونه‌ای شکل گرفته‌اند که گویی به خوبی در کنار یکدیگر قرار نمی‌گیرند. این مشکل بیشتر در قسمت جلوی دهان دیده می‌شود به گونه‌ای که دو دندان مثلثی شکل در نزدیکی لبه‌های بایت به یکدیگر نزدیک می‌شوند اما فضاهای سه گوشه‌ای نزدیک به خط لثه وجود دارد. این فضاها گاهی “مثلث‌های تیره” نامیده می‌شوند. حضور مثلث‌های تیره بر اساس شکل دندان و ارتفاع لثه‌های بین آن‌ها تعیین می‌شود. دندانپزشک می‌تواند به شما بگوید که هر کدام از این دو متغیر چگونه تعیین کنندهٔ وضعیت شما است و این که آیا استفاده از روش تراش مینای دندان می‌تواند به بهبود این مشکل و اصلاح طرح لبخند شما کمک کند یا خیر.
آخرین دلیل برای استفاده از روش تراش دندان این است که تراکم زیادی وجود دارد اما شکل دندانها به گونه‌ای نیست که بتوان با کشیدن یکی از آن‌ها دندانها را اصلاح کرد. تراش مینای دندان نه تنها باعث کاهش تراکم دندانها می‌شود، بلکه سطحی صاف و مسطح را ایجاد می‌کند که ردیف بهتری در دندانها پس از برداشتن بریس ایجاد می‌کند. مقدار قابل توجهی فضا را می‌توان با تراش مقدار کمی از برخی دندانها ایجاد کرد. اگر فقط ¼ میلیمتر مینای دندان از هر طرف از ۶ دندان فک پایین تراش داده شود، مجموع فضای ایجاد شده ۳ میلی متر است!
تحقیقات نشان می‌دهند که پس از استفاده از تراش دندان هیچ گونه افزایشی در میزان پوسیدگی سطوح تغییر یافته به چشم نمی‌خورد و ثبات بیشتری پس از درمان وجود دارد. همچنین چنان چه میزان مناسبی از مینای دندان تراش بخورد، هیچ گونه افزایش حساسیت وجود نخواهد داشت. در خصوص مناسب بودن روش تراش مینای دندان برای اصلاح مشکل دندان‌هایتان با متخصص ارتودنسی خود مشاوره نمایید.
آیا تراش دندان قبل از ارتودنسی نامرئی ضروری است ؟
کاهش اینترپروکسیمال در همه موارد ضرورت پیدا نمی‌کند. در واقع، بسیاری از بیمارانی که برای کاهش فاصله بین دندانها تحت درمان هستند، به این روش نیازی نخواهند داشت. هرچند کسانی که دندان‌های بسیار شلوغی دارند یا کسانی که از داشتن دندان‌های بسیار بزرگ رنج می‌برند، ممکن است لازم باشد برای دستیابی به لبخند مورد نظر خود، از این روش استفاده کنند. کاهش اینترپروکسیمال راه صحیحی برای اصلاح شلوغی دندانها می‌باشد. زیرا این روش یک فرایند رایج می‌باشد، خطر آن بسیار کم است و بنابراین جای نگرانی وجود ندارد.
مقداری از مینای دندان که باید تراشیده است متغیر است اما می‌توان با اغماض گفت که تفاوت این مقدار ناچیز است. پس از این فرایند، طبیعی است که دندان قدری دچار حساسیت شود. اگر این حساسیت به همراه فرایندهای درمانی و اصلاحی رخ دهد، احتمالاً به دلیل حرکت دندان به موقعیت صحیح است. هرچند، این اتفاق می‌تواند از دلایل کاملاً طبیعی دیگری نیز ناشی شده باشد. به جز در مواردی که درد تیز و شدید یا غیر طبیعی باشد، دلیلی برای نگرانی وجود ندارد.
