بند ارتودنسی ازسری تجهیزات مورد استفاده برای ارتودنسی دندانهای عقبی محسوب می‌شود. بنا به تشخیص ارتودنتیست در برخی مواقع برای مهار ناهنجاری‌های فک و دندان‌ها و اصلاح وضعیت دندان‌ها از بند ارتودنسی به جای براکت استفاده می‌شود.
در پاسخ به سوال بند ارتودنسی چیست می‌توان از آن بعنوان یکی از لوازم ارتودنسی با جنس استیل ضد زنگ و شکل حلقه مانند یاد کرد. حلقه پوششی دندان یا بند ارتودنسی به دور دندانهای عقبی پیچیده شده و از نظر استحکام نسبت به براکت با نسبت چسبندگی بیشتری بر دندان قرار می‌گیرد.
از بند ارتودنسی برای جایگزینی براکت‌های آسیب دیده نیز استفاده می‌شود. در واقع در هنگام شکستن براکت ارتودنسی یا شل شدن براکت ارتودنسی می‌توان از بند ارتودنسی برای افزایش مقاوم تجهیزات ارتودنسی روی دندان استفاده کرد.
اگر به دنبال دلایل استفاده بند ارتودنسی برای دندانهای عقب و نحوه جایگیری بند ارتودنسی روی دندان هستید تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.
بند ارتودنسی چیست؟
نیروی وارد بر دندانهای عقبی برای رفع ناهنجاری‌های فک و دندان‌ها از طریق پوشاندن کامل دندان با بند ارتودنسی تامین می‌شود. علاوه بر این ضعف ناشی از شکستن یا شل شدن براکت دندان‌ها در ارتودنسی ثابت با جایگزینی این تجهیزات بر روی دندان قابل رفع است.
حلقه فلزی ساخته شده برای دندانهای آسیا در ارتودنسی ثابت باید به درستی در اطراف دندان قرار گیرد. بند ارتودنسی وظیفه نگهداری و استحکام دندان‌ها در هنگام جویدن غذا و ایجاد حرکت و نیروی مستمر برای جای دهی مناسب دندان‌ها در شرایط مختلف را برعهده دارد.
مراحل قرارگیری بند ارتودنسی
در حالت کلی از بند ارتودنسی برای دندان‌هایی که نصب و چسباندن براکت فلزی بر روی آنها سخت بوده استفاده می‌شود. از این رو مراحل قرارگیری بند ارتودنسی در شرایط مختلف را می‌توان بر اساس نکات زیر دسته بندی کرد.
مرحله ابتدایی شروع نصب بند ارتودنسی
در گام اولیه وظیفه ارتودنتیست مشخص کردن دندانهای نیازمند به نصب بند ارتودنسی است. بعد از این کار اطراف دندانهای مشخص شده را با جداکننده‌ها پوشش می‌دهند. قطعه جدا کننده در همان یک روز قبل از اجرای بند ارتودنسی فضای کافی در بین دندان‌ها برای وارد کردن حلقه استیل را ایجاد می‌کند.
انتخاب بند ارتودنسی مناسب با وضعیت دندان
در روز بعد پس از برداشتن قطعه جدا کننده از بین دندان‌ها وابسته به فضای ایجاد شده نوع و اندازه بند ارتودنسی برای دندان‌ها تعیین می‌شود. حال متخصص ارتودنسی ابتدا سطح داخلی بند ارتودنسی را با مواد پوششی مورد نیاز پر می‌کند و سپس نسبت به قرار دادن بند ارتودنسی در بین دندان‌ها اقدام می‌کند.
مواد قرار گرفته بر سطح بند ارتودنسی که سمان نامیده می‌شوند به قرارگیری کامل بند ارتودنسی در بین دندان‌ها کمک می‌کنند.
ثابت کردن بند ارتودنسی روی دندان
در مرحله آخر باید بند ارتودنسی به دقت بر روی دندان و قالب ارتودنسی فیکس شده در غیر اینصورت به راحتی از جای مورد نظر جدا می‌شود. ارتودنتیست وابسته به شرایط دندان‌ها از ثابت نگهداشتن بند ارتودنسی با موم با اتصال بند به موم استفاده می‌شود.
ویژگی‌های کاربردی بند ارتودنسی
مهمترین ویژگی‌های بند ارتودنسی در مقایسه با دیگر ابزار مثل براکت ارتودنسی و بریس می‌توان به چند نکته اساسی اشاره داشت.
- فرآیند قرار گرفتن بند ارتودنسی در روی دندان ساده بوده و آسیب‌های دندان و لثه را به همراه ندارد.
- ارتجاعی بودن بند ارتودنسی از مهمترین ویژگی‌های آن بوده که باید تامین شود. این مزیت در روند درمان تاثیر مثبتی دارد.
- بند ارتودنسی حتما حتما با فرم دندان و فک و همین طور وضعیت ایجاد شده تطابق داشته باشد.
- مقاومت بالای بند ارتودنسی و کیفیت مواد سازنده آن یکی از بارزترین ویژگی‌های این ابزار ارتودنسی است.
دلایل عدم استفاده از بند ارتودنسی برای دندانهای جلو
از دلایل اصلی استفاده از بند ارتودنسی بر روی دندانهای عقبی به جای دندانهای ردیف جلو این است که نیروی جویدن در دندانهای عقبی توسط بند ارتودنسی بهتر پخش می‌شود. به همین دلیل استفاده از براکت ارتودنسی برای دندانهای عقبی با شکستن یا شل شدن این تجهیزات یا دندان‌ها همراه است. دندان های جلو ظریف تر هستند و در ارتودنسی دندان جلو از بریس ها با دقت بیشتری استفاده می شود.
از دیگر دلایل این انتخاب دوام بالای بند ارتودنسی و کمتر شل شدن آن به نسبت براکت ارتودنسی است. به همین دلیل پوشش دندانهای براکت جدا شده یا آسیب دیده نیز با بند ارتودنسی انجام می‌شود.
بند ارتودنسی همانند دیگر تجهیزات ارتودنسی باید با روش و اصول تعیین شده و توسط یک متخصص ارتودنسی با تجربه بر روی دندان انجام شده تا اثر خود را در روند درمان ارتودنسی به درستی نشان دهد.
